اکثر ما اصطلاح سندرم پیش از قاعدگی (PMS) را شنیده‌ایم. اما آیا واقعاً چنین چیزی وجود دارد؟
نوشته‌ای غزل اسبقی، روان‌درمانگر تحلیلی
سندرم به مجموعه‌ای از علائم و نشانه‌ها گفته می‌شود که همراه با هم در یک بیماری دیده می‌شود و پزشک نمی‌تواند علت بروز آن‌ها را پیدا کند. اگر اصطلاح سندرم پیش از قاعدگی را به کار می‌بریم، یعنی مجموعه‌ای از علائم جسمی و روانی وجود دارد که در روزهای قبل از قاعدگی بروز می‌کند و علت مشخصی برای آن‌ها پیدا نشده است.
اگر اصطلاح سندرم پیش از قاعدگی را در گوگل جستجو کنید لیستی بی‌انتهایی از علائم پیدا می‌کنید و این علائم آنقدر متنوع هستند که حتی هنگام خواندن لیست در هر زمانی از سیکل ماهانه‌تان هم که باشید، احتمالاً تعدادی از آن‌ها را در خود می‌یابید. بسیاری از زنان فکر می‌کنند سندرم پیش از قاعدگی دارند و در طول سال‌ها، مکمل‌ها و داروهای بسیاری برای مقابله با این عارضه ناشناخته امتحان می‌کنند.
خوشا به حال کمپانی‌های داروسازی.
چنین لیست بلندبالایی در عمل، تشخیص و درمان را برای متخصص غیرممکن می‌کند. به همین دلیل در کتاب ملاحظات تشخیصی DSM که منبع تشخیص‌گذاری روان‌پزشک‌ها و روان‌شناس‌هاست، در طی اختلالات افسردگی یک مورد به نام اختلال (و نه سندرم) ملال پیش از قاعدگی (PMDD) اضافه شد. پس درست‌تر این است که از اصطلاح سندرم پیش از قاعدگی استفاده نکنیم. مقداری درد و بی‌حالی به علت انقباضات شکمی و قاعدگی در یکی دو روز اول، احتمالاً برای همه تجربه می‌شود اما شدت‌اش نباید مختل‌کننده زندگی افراد باشد. ما در حال حاضر برای تشخیص بالینی، لیست مشخص و محدودی از علائم داریم، ملاحظات و شرایط خاص برای تشخیص وجود دارد و همچنین امکان علتیابی و درمان این اختلال نیز وجود دارد و فقط متخصص بالینی صلاحیت چنین تشخیص، علتیابی و ارائه پیشنهادهای درمانی را دارد. ما اینجا درباری چگونگی تشخیص این اختلال صحبت نمی‌کنیم. اگر فکر می‌کنید همزمان با شروع قاعدگی علائم شدید جسمی و روانی‌ای را تجربه می‌کنید که تأثیر محسوسی در فعالیت‌های فردی، اجتماعی و شغلی شما گذاشته است، حتماً به یک متخصص مراجعه کنید. در قدم اول بهتر است وضعیت جسمی شما بررسی شود تا اطمینان پیدا کنید دچار کم‌خونی، کمبود مواد معدنی یا مشکلات مربوط به دستگاه تناسلی و دیگر مسائل فیزیولوژیک نیستید تا در صورت نیاز، تجویز دارو انجام شود. در قدم بعدی و در حوزه روان‌شناختی با توجه به شرایط فرد و بررسی بالینی اولیه، رویکردهای متفاوتی همچون درمان تحلیلی، درمان شناختی‌رفتاری، ذهن‌آگاهی و دیگر رویکردهای روان‌درمانی می‌توانند کمک‌کننده باشند. اگر فکر می‌کنید نیاز به کمک دارید حتماً به سراغ فردی متخصص بروید.